De Gooise wortels van Hans Wiegel
Journalist Ronald Frisart tekende na het overlijden van politicus Hans Wiegel de volgende herinneringen op.
Wiegel baan door de neus geboord.
Het overlijden van VVD-coryfee Hans Wiegel roept herinneringen op. Zo leerde ik door hem hoe je als journalist ongelijk kunt krijgen door gelijk te hebben.
(Uitgelichte foto) Wiegel in 1980 als minister van Binnenlandse Zaken weer even terug in het Gooi, namelijk bij de opening van het politiebureau in Huizen. (Foto Archief Gooi en Vechtstreek)
Eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Het was de tijd waarin de politieke voorlieden Joop Den Uyl (PvdA) en Hans Wiegel (VVD) gepassioneerd de degens kruisten. Beiden hadden trouwens wortels in het Gooi. Den Uyl was geboren en opgegroeid in Hilversum, Wiegel bracht zijn middelbare-schooltijd door in Laren en Hilversum. Nog los van de vraag of we als progressieve middelbare scholieren de PvdA wel helemaal in orde vonden, van de VVD en helemaal van praatjesmaker Hans Wiegel moesten we niets hebben. Jaren later bleek me overigens dat hij als persoon een aardige vent was.
Trots
Mijn eerste ‘Wiegel-ervaring’ deed ik op als eersteklasser op de middelbare school. Na een ouderavond vertelden mijn ouders dat mevrouw K., de moeder van een klasgenoot met wie ik het goed kon vinden, zich trots had getoond dat Hans Wiegel op dezelfde school had gezeten. Dat klopt. Wiegel bezocht in de jaren 1953-1959 het Gemeentelijk Gymnasium in Hilversum, toen nog gevestigd aan de Schuttersweg.
Het gezin Wiegel kwam uit Amsterdam-West, maar verhuisde in 1953 naar Steffenskamp 7 in Laren. Vandaar dus dat zoon Hans zijn middelbare-schooltijd in het Gooi doorbracht. Via Laarder Courant De Bel vroeg mevrouw Wiegel in 1955 en opnieuw in 1957 een ‘nette werkster’, niet voor twee of drie uurtjes, maar voor een hele dag per week.
Jaren later, toen ik eerst een jaartje bij het ANP werkte en vervolgens bij Haarlems Dagblad, kwam ik Hans Wiegel in politiek Den Haag wel eens tegen. Zijn standpunten bevielen me nog steeds niet, maar hij bleek wel een aardige man, vriendelijk en met een prima gevoel voor humor.
Wiegel naar het ABP?
Nog weer een aantal jaren later, het was inmiddels 1993, stuitte ik opnieuw op Wiegel. Hij was destijds Commissaris van de Koningin in Friesland, maar had aangekondigd binnen hooguit twee jaar als zodanig af te zwaaien. Velen vroegen zich af: wat zou hij daarna gaan doen?
Er werd druk gespeculeerd, maar niemand wist er het fijne van. Totdat ik eind 1993 in politiek Den Haag van enkele volstrekt betrouwbaar te achten mensen hoorde dat Wiegel begin 1994 zou worden benoemd tot bestuursvoorzitter van het grootste pensioenfonds van Nederland, het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds (ABP). Een mooi nieuwtje, maar ik had natuurlijk wel bevestiging nodig. Dus belde ik Wiegel. Klopte het dat hij (parttime) ABP-topman zou worden? ,,Geen commentaar’’, was het enige wat hij erover kwijt wilde. Maar ontkennen dat het waar was, deed hij niet.
Het bericht was rijp om getikt te worden. Maar voor alle zekerheid belde ik toch nog even met de toenmalige hoofdredacteur van de Leeuwarder Courant. Die kende ik, maar belangrijker: hij kende Wiegel vrij goed. Hij vertelde me dat Wiegel, voor zover hij wist, nooit loog. Aha, vandaar dus dat hij niet ontkende dat wat ik had gehoord klopte, maar zich beperkte tot ‘geen commentaar’. Hopla, tikken maar!
Het bericht ‘Wiegel krijgt wellicht topbaan bij pensioenfonds’ verscheen op 9 november 1993 niet alleen in Haarlems Dagblad, maar ook in de andere regionale kranten die lid waren van de toenmalige Gemeenschappelijke Persdienst (GPD). Daaronder waren de Leeuwarder Courant (in Wiegels Friesland) en het Limburgs Dagblad (het ABP zetelde en zetelt in Heerlen).
Uitgelekt
En werd Wiegel inderdaad parttime ABP-topman? Nee, hij kreeg die baan niet. Uit betrouwbare bron vernam ik dat dat kwam doordat het nieuws voortijdig was uitgelekt. Kennelijk had ik Wiegel dus een mooie betrekking door de neus geboord. Met enig plezier concludeerde ik dat je als journalist dus uiteindelijk ongelijk kunt krijgen doordat je eerder wel degelijk gelijk had. En Wiegel? Die werd voorzitter van de club van zorgverzekeraars.
Met toestemming van Ronald Frisart doorgeplaatst. Bron: Rading Nul
