Andriy is de onmisbare Oekraïense schakel in de opvang in Huizen: "Iedereen houdt van hem"

Eigenlijk zou hij hier maar twee maanden blijven toen hij vorig jaar maart aankwam in de opvanglocatie in Huizen. Maar inmiddels is er een dik jaar verstreken. Hij lacht. Hij kan nog niet terug naar zijn thuisland, want dat kan pas als hij weet dat alle anderen in het gebouw een goede plek en dito zorg hebben. 

Zo zit Andriy nou eenmaal in elkaar. Hij heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Dat heeft hij altijd al gehad met dank aan God. Voor hem is omkijken naar, in dit geval naar de mensen met een beperking en hun mantelzorgers op de Huizer locatie, de normaalste zaak van de wereld. Je hoort een ander te helpen; puur uit naastenliefde. 

Dag en nacht

Binnen de opvang zijn Andriy en zijn vrouw Tanya, die daar met hun zoontje verblijven, de grote steunpilaren. Ze helpen alles en iedereen waar ze maar kunnen. Zelf verzorgt de Oekraïner zeven mensen, waaronder een jonge man die wegens zijn lichamelijke handicap bedlegerig is. Iedere avond en nacht komt Andriy langs om hem te verleggen, zodat hij geen doorligplekken krijgt. 

Maar als er eten gemaakt moet worden, dan duikt Andriy de keuken in. Moet er iemand plots weg en dreigt zijn of haar kind alleen te moeten blijven, dan neemt hij de zorg over. "Hij is echt onmisbaar", merkt één van de vrijwilligers op. Iryna, die tijdens het interview de tolk is, zegt dat 'iedereen in de opvang van hem houdt'.

Pastorale oproep

Groot voordeel is dat Andriy goed weet hoe hij mensen met verschillende beperkingen moet verzorgen. Hoewel hij in Oekraïne werkte in de bouw besloot hij een jaar of vijf terug vrijwilliger te worden in een revalidatiecentrum. De pastoor zette hem op dit pad. De geestelijke riep Andriy en andere kerkgenoten op om zich ook te ontfermen over mensen met een beperking.

De tekst gaat door na de foto.

In Oekraïne komt de zorg van gehandicapten vooral aan op familie en vrienden. Het is een vergeten groep. "Het zijn twee aparte werelden", meldt Andriy. Extra handjes zijn dan zeer welkom, ook omdat de benodigde voorzieningen of hulp niet in huis zijn. Een tillift of een douchebrancards zijn daar niet via de gemeente te regelen bijvoorbeeld. Ook is er geen zorg aan huis en ga zo maar door. 

Geschrokken is hij van wat hij in de loop der tijd heeft gezien als vrijwilliger. Aan basisbehoeften werd lang niet altijd voldaan. Sommigen hebben in jaren geen fatsoenlijke wasbeurt gehad, vertelt hij. Het bleef bij het lijf een beetje deppen met een vochtig washandje. Hij pakt zijn mobiel. Paar tellen later laat hij een foto zien van een grote, etterende doorligwond. Die is hij eveneens tegengekomen. 

Kleine dingen

Hij vond het zwaar en moeilijk. Zeker omdat het met regelmaat lange dagen waren om mensen te wassen, te scheren, luiers verwisselen, diarree opruimen en mensen voeden. Tegelijkertijd heeft hij het als heel mooi ervaren, juist omdat de dankbaarheid zo groot was. "Het is mooi om te zien dat je ze met kleine dingen heel gelukkig kan maken", zegt hij over de toch schrijnende situaties die hij beschrijft.

In de rol van begeleider en verzorger is Andriy ook in Nederland beland. Het gezin woont vlakbij Wit-Rusland, een regio waar bombardementen waren. Het was er sowieso niet veilig meer, maar het besluit om te vertrekken viel pas na een telefoontje vanuit het revalidatiecentrum.

Daar stond een groep van 37 mensen, waarvan velen met een rolstoel, klaar om het land uit te vluchten. Het grote probleem was dat zij iemand nodig hadden die over medische vaardigheden beschikt en een regelaar is.Na het nodige bidden en in goed overleg met Tanya is besloten met de groep mee te gaan. Om ze te helpen, verduidelijkt hij. Een verantwoordelijkheid die hij tot de dag van vandaag draagt. 

Ogen uitkijken

Gedurende het afgelopen jaar ziet hij dat veel van zijn medebewoners echt zijn opgefleurd. Zij kijken hun ogen uit hoe het hier allemaal georganiseerd, waaronder de zorg en de mogelijkheden voor mensen met een beperking. "Ze kunnen eropuit. Ze kunnen communiceren. Ze hebben hier vrijheid. Het leven is hier geen gevangenis voor ze."

Hij gaat zeker terug naar zijn thuisland. Vooralsnog gebeurt dat niet, want de mensen met wie hij nu al een jaar samenwoont aan de Bovenmaatweg en die diep in zijn hart zitten, moeten eerst goed terecht komen. "Ik kan ze nog niet achterlaten", meldt hij tot slot.