De Oekraiënse vluchtelingen uit Huizen zijn hard bezig om de Nederlandse taal onder de knie te krijgen. Dat doen ze met hulp van 'taalmaatjes'. Ze hebben ondertussen dertig lessen achter de rug. Echt niet iedereen kan al een zin uitspreken in die rare taal, maar met de motivatie is nog altijd niks mis. "Ik wil gewoon de taal spreken van het land waar ik woon", vertelt de Oekraïense Marina.
Een gigantische ruimte in voormalig hotel Newport is gevuld met negen vrouwen uit Oekraïne en drie taalmaatjes. De theaterzaal in combinatie met het aantal mensen voelt aan het begin wat kil, maar al snel heb je door dat hier veel meer gebeurt dan alleen het aanleren van de Nederlandse taal. "Eigenlijk is het een paar uur ontspanning", legt taalmaatje Wiebe Nauta uit.
Wiebe zit aan een tafel met drie deelnemers die hij een jaar geleden nog nooit had ontmoet. Sterker nog ook zij hadden niet verwacht hier te zitten. "Ze lieten net nog foto's zien van hun kerstfeest vorig jaar in Oekraïne. Emotioneel natuurlijk, maar het feit dat zij dit met mij willen en kunnen delen geeft de waarde van deze lessen aan."
Gemotiveerd
De groep Oekraïense vrouwen die de taalles volgde was ooit veel groter. "Mijn groepje begon met z'n achten", aldus taalmaatje Anneke van Dalfsen. "Na drie weken waren er al vier aan het werk en nu heb ik er dus nog vier over." Het schetst volgens Anneke de wil bij deze groep vluchtelingen om hun leven weer op te pakken. "Mijn motivatie is dat ik een onderdeel wil zijn van de Nederlandse samenleving", bevestigt de Oekraïense Marina.
Benieuwd hoe zo'n les eruit ziet? Bekijk onderstaande video.
Zo vormt de taalles voor iemand als Marina een geweldige springplank om zo snel mogelijk Nederlands te leren. "Goedemorgen, ik heet Marina en woon in Huizen, een heel mooi dorp", vertelt ze vol trots in het Nederlands.
"Ze blijven maar aan mij vragen of ze iets voor mij terug kunnen doen"
Maar aan een andere tafel blijkt de enorme maatschappelijke functie. "Zij is heel slechthorend", vertelt taalmaatje Mieke Janse, die met twee oudere Oekraïense dames zit. Veel Nederlands wordt er nog niet gesproken, maar hun dankbaarheid voor de anderhalf uur les per week is enorm. "Ze blijven maar aan mij vragen of ze iets voor mij terug kunnen doen", lacht Mieke. "Nu komen ze binnenkort mijn kerstboom opzetten bij mij thuis."
Na dertig lessen zijn de vrijwilligers Anneke, Wiebe en Mieke er ook zeker nog niet klaar mee. "Dit is ook voor mij dagbesteding", lacht Wiebe. "Als iemand door onze lessen bij een bakker kan gaan werken en Nederlands kan spreken, ben ik enorm trots", besluit Anneke.
