Christy Rose heeft haar stem in het maatschappelijk debat gevonden.
HILVERSUM - Geweld tegen vrouwen is een groot - en groeiend - probleem. De moord op de 17-jarige Lisa uit Abcoude schokte heel Nederland en leidde tot felle maatschappelijke discussies en protesten. Ook in Hilversum wordt aandacht gevraagd voor het onderwerp: op zondag 30 november om 13.00 uur organiseert Orange the World de Awareness Walk Around, een stille mars waarbij deelnemers rondes lopen over het Marktplein om letterlijk stappen te zetten tegen femicide. In aanloop naar die mars interviewt NH Gooi vier deelnemers over hun beweegredenen om mee te doen. "Mijn stem moet nu gehoord worden."
Haar introductie is stellig, bijna scherp. "Ik heet Christy Rose", zegt de 22-jarige Hilversumse. "Dat is niet mijn officiële naam, maar zo wil ik tegenwoordig wel genoemd worden." Ik vertel Christy dat ze helemaal zelf haar naam mag kiezen. Dat verzacht: "Voor jou mag het ook gewoon 'Rose' zijn."
Je klinkt als een sterke vrouw.
"Zo voel ik me ook. Daarin heeft Patriz [andere deelnemer, red.] mij geïnspireerd. Ik zag haar voorbijkomen op Instagram toen ze genomineerd was als vrijwilliger van het jaar in Hilversum. Heel goed; ik repostte. Toen belde ze diezelfde dag nog. Of ik mee wilde doen aan de Walk Around."
Een plus een was twee. Christy zet namelijk graag haar beste beentje voor als het gaat om veiligheid voor vrouwen. "Ik was hier niet per se naar op zoek, maar het kwam zo op m'n pad. Een mooie kans, in mijn eigen stad, en ik was vrij van werk. Het voelde gewoon goed."
"Ik voel me sterk en het voelt goed om mee te doen."
Wat voelde precies goed?
"Om mijn stem te gebruiken voor dit doel. Ik heb zelf namelijk best wel wat meegemaakt - met mijn vader, en met mannen in het algemeen. Heel mijn leven heb ik misbruik in mijn directe omgeving gehad." Het contact met haar familie heeft ze daarom inmiddels verbroken. Er is (te) veel gebeurd.
Christy draait er niet omheen. Tenminste, niet meer: "Ik ben mishandeld door mijn vader toen ik klein was. Vooral verbaal: veel schreeuwen en dreigen. Ik ben vaak betast, aangeraakt, en zelfs verkracht. Dus ik weet hier veel over. Tegelijkertijd is het een onderwerp waar niet veel over gepraat wordt. Ik heb er zelf ook nooit veel over gedeeld, want er zit veel schaamte en pijn."
"Er heerst een groot taboe op het onderwerp van geweld tegen vrouwen. Dat wil ik doorbreken."
Dat is compleet logisch - maar nu is dat dus anders?
"Ja. Want het is zo belangrijk dat er wél over gepraat wordt. Dit soort dingen [femicide, geweld richting vrouwen, red.] gebeuren namelijk steeds meer." Dat kan en mag niet ongemerkt voorbijgaan, vindt Christy.
En dus doet zij een stap naar voren. "Als ik mijn ervaringen niet had durven delen, dan had ik het niet gedaan. Maar ik heb veel aan mezelf gewerkt en sta inmiddels sterk in mijn schoenen. Ik kán nu mijn stem hiervoor gebruiken, en dat wíl ik ook graag - zeker omdat ik een vrouw ben. Daarmee wil ik mensen inspireren. Het is een mooie kans om het verschil voor iemand te maken."
Natuurlijk zal dat lastig zijn, beaamt ze. "Maar daar haal ik juist mijn kracht uit. Laten zien dat erover gesproken mág worden. En mensen ontmoeten die ook nare dingen hebben meegemaakt." Het gaat Christy dus niet alleen om zélf het onderwerp aankaarten, maar ook om het gesprek met lotgenoten: "Zij begrijpen je. Je voelt je gelijk minder alleen."
"Met mijn stem wil ik anderen nu gaan inspireren en steunen."
Hoe belangrijk is het om het gesprek aan te gaan met mensen die juist niet weten waar je het over hebt?
Dat zijn vaak mannen, aldus Christy. "Wanneer ik mijn mannelijke vrienden spreek… Die maken zich gewoon niet druk! 'Als het mij niet overkomt, is het niet zo serieus.'" Mannen zijn zich veelal niet bewust van de zwaarte van het femicideprobleem.
Volgens Christy zijn het bovendien vaak (wat oudere) mannen die denken dat zij simpelweg recht hebben op de aandacht van vrouwen. "Als een man mij aanspreekt, verwacht hij dat ik hem mijn nummer ga geven. Wat denkt hij wel niet helemaal? Je bent al de tiende man die me aanspreekt met hetzelfde riedeltje!"
"Mannen moeten zich echt gaan verplaatsen in de schoenen van vrouwen. Ze moeten snappen waarom wij reageren zoals we doen, als we ongevraagd op straat worden aangesproken." Dat is vaak vanuit een gevoel van onveiligheid. Christy: "Ik heb bijvoorbeeld altijd iets scherps bij me waarmee ik kan vechten en ik bedenk me altijd of een bepaalde route wel handig is. Als mannen dat besef hebben, dan zouden ze wel stoppen."
"Mannen weten niet hoe het is voor vrouwen, maar dat moeten ze wel gaan leren."
Voor wie doe je mee?
"Voor mezelf. En voor alle mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Als ik het niet doe, wie dan wel? Natuurlijk is het spannend, confronterend, maar ik weet dat ik het aankan. Het moet gewoon veranderen. Als iedereen stil blijft, gebeurt er niks. Misschien moet iemand de leiding nemen en dan zien we vanzelf hoe dat gaat."
